اشعار

شـادمـانی هـمه لـبـریز شـده از قـدمت           مات و مبهوت شده عالمی از فیضِ دمت
رحمتِ واسعـه‌ای، آمدنت بـارشِ نـور           ریزه خوارند همه بر تو و خوانِ نِعَمت

شبِ مـیـلادِ تو؛ احـسـاسِ تـرنّـم بکـنـم           زیرِ دِینِ تـوأم و سـفـرۀ پُـر از کـرمت
آخـرین مُـرسلِ یـزدان چـقدر با نـمکی           شـده‌ام شـکرخـدا، سـا‌کـنِ زیـرِ عـلمت
در شـبِ آمــدنـت، آمــده‌ام مـثــلِ گــدا
سـائـلـی دربـدرم پـس بـده در راه خـدا
آمـدی و هــمـگـی اهـلِ تـمـنّـا شـده‌ایـم           آمـدی و بـخـدا غـرقِ مـعــمّــا شـده‌ایـم
حـضرت عـشق گـرامی پـسرِ آمـنـه‌ای           بعد ازین شکر خدا عاشقِ طاها شده‌ایم
نَفَست حق و دمت گرم و لبت پُر خنده           ما مسـلـمان شدۀ خـصلـت والا شـده‌ایم
یا محمّد قـدمت بر سرِ چـشمِ دو جهـان           امشب از یُمنِ قدومت همگی پا شده‌ایم
در شـبِ آمـدنت شـادی مـن ‌کـامـل شد
لطفِ بی‌حـدِّ تو بازم به گـدا شامـل شد
صاحبِ گنبدِ خضرا علمت ماندنی‌ست           منم احیا شده‌ات، فیضِ دمت ماندنی‌ست
شبِ میلادِ تو افـتاده به سر شوقِ حـرم           تا ابد سرورِ عالم، حـرمت ماندنی‌ست
آمـدم تا که گـدایـی بـکـنـم پـشـتِ درت           کرمی کن بخـدا که کرمت مانـدنی‌ست
آرزوهای تو بد جـور بهم ریخـته است           تا ظهورِ پسرت، همّ و غمت ماندنی‌ست
ای رسـولِ مـدنی کاش مسـلـمان بشوم
و به فـرمـایشِ تو تـالی سـلـمـان بـشوم
فخرم اینست که در سایۀ تو حـیدری‌ام           حلقه در گوش شدم شکرخدا قـنـبری‌ام
یا محمّد مددی کن که در این عرصه مگر           سرگذارم به زمین فخر من است نوکری‌ام
در صراطی که تو ترسیم نمودی به جهان           منِ بی‌مایه در این راه پُر از سروری‌ام
دستِ من را برسان دامنِ زهرای بتول           هر چه بـاشد منِ افـتـاده ز پا مـادری‌ام
شبِ میلادِ تو غرقِ شـعـفم رحمتِ حق
کی دهی؟ تذکرۀ یک نجفم رحمتِ حق

رسـید نـوبت پیـغـمـبری که خـاتـم شد            ز نـور روی منـیـرش منـوّر عالم شد
ستاره نیست جمالش ‌حقیقت نور است            که مه ز طلعت رویش هلالی و خم شد

ستاره‌گان ز قـدومش به سجده افـتادند            که فیـض کامله از مقـدمش دمـادم شد
بگو به حـافـظ شـیـراز ماه مجـلـستان            غـلام حـلـقه بگـوش رسـول اکـرم شد
میان ‌شمس ‌و قمر یک‌ حقیقت ‌نور است            که ‌آن ‌حـقیقـت نـور از‌ نـبی‌اعـظم شد
به پیش مکتب ‌و خط نگار من تا حشر            نشسته هرکه در این بزم‌ عشق آدم شد
ملاک مکـتب او بین رنگ ها تقواست            ز یک نگـاه بـلالش جـهـان منـظم شد
ز بعد اینکه مسلـمان حُسن خُـلقت شد            به یک اشارۀ سلمان کـویر زمـزم شد
تمام جلـوۀ احـمد همه صفات خـداست            تجـلیـش همه در مـرتـضی دمـادم شد

هر دم از دامـن ره، نـوسـفـری می‌آمـد            ولی این بـار دگـرگـون خـبری می‌آمـد

یـعـنـی آن قـافــلـه سـالارِ سـرآمـد آمـد            و چـنـیـن گـفـت خـداونـد: مـحـمـد آمـد

آن‌که از خـنـدۀ او بـاغ جـنـان می‌روید            »عالم پـیر دگر باره جـوان» می‌رویـد
در تـو دیـدیـم صـفـاخــانـۀ آگــاهـی را            آشـکــارایـی اســـرار هــوالــلـهــی را

تو «اَلَم نَـشرَح» یاری که تماشا داری            »آنچه خوبان همه دارند تو یک‌جا داری«

عشق در چشم تو این آینه را تک می‌دید            و در این پرده « رَفَعنا لَکَ ذِکرَک» می‌دید

عـشق را در صدد نـفی مَـنـات آوردی            مردگـان را به سرآغـاز حـیات آوردی

و چنان ولوله در کوی حجـاز افکـندی            که جهان را به نگاهی به نماز افکندی

جهل و جادوی قبایل به فراموشی رفت            آتش مشـعـلۀ مرگ به خـامـوشی رفت

و زمین گـفت: محـمد! تو حـیاتـم دادی            »دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادی«

کیستی؟ ای همه سرها به فـدای قدمت!            کیستی؟ ای سر من نذر حریم حرمت!

صبر در پیچ و خم حادثه، ایوب تو بود            یوسف از روز ازل در پی یعقوب تو بود

بارهـا در اُحـد واقـعـه مـجـروح شـدی            تو که بر کـشتی دریای خـدا نوح شدی

خضر هم گوش به زیبایی پیغام تو کرد            »طی این مرحله با همرهی» نام تو کرد

از روی توست ماه اگر این‌سان منوّر است            از عطر نام توست اگر گل، معطّر است

آن چهـرۀ مشـعـشع و آن دیـدۀ پـر آب            شأن نزول سورۀ والشّمس و کوثر است

بال و پر فـرشـتـۀ آمـین به راه توست            امر محال اگر تو بخواهی میسّر است

دارد به سمت نـام تو نـزدیک می‌شود            آغــاز هـر اذان اگـر الله اکــبـر اسـت

نـامت دوبـار در صلـوات آمد و مـدام            از هر زبان که می‌شنوم نامکرّر است

حرفی تفـاوت صلوات و صلاة نیست            اجـر صـلاة با صلـواتت بـرابـر است

نــاگـاه آمـدی و صـدایـی شـنـیـده شـد            در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد

دریا به احترام تو در خود فرو نشست            حـتی زمـین به خـاطر تو آفـریـده شد

ناگـاه، آسـمان به قـیـام ایـسـتاد و بعـد            از آن به بعد بود که خورشید دیده شد

پلکی زدی و صبح، زمین را فرا گرفت            ردّ سـپـیـده تا شـب یـلـدا کـشـیـده شـد

چیزی شـبیه عـشق فرود آمد و سپس            نـام تو در تـمـامـی عـالـم شـنـیـده شد

تـو آمـدی و در رحـمـت خــدا وا بـود            و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند            که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

در آسـمانِ شب مکّه، قـدسـیان گـفـتـند            خـدا، سـتـارۀ احـمـد چـقـدر زیـبـا بود

گـرفـت نـور تو جـغـرافـیای عـالـم را            شـب ولادت خـورشـیـدِ عــالـم‌آرا بـود

زمین زمین همه می‌سوخت در لهیب گناه            و ذات پـاک تو از هر بدی مـبـرّا بود

ألَـم یَـجِـدکَ فـقـیـراً خـدات روزی داد            ألَـم یَـجِـدکَ یَـتــیـمـاً خـدات مـأوا بـود

نیافـریـد جـهـان را مگـر به خاطر تو            اگر که خلقت، منـظـور حق‌تعـالی بود

عـبـور کـردی از آفاق و انـفـسِ عـالم            از آن مسیر که مسدود بر مسیـحا بود

هــمـای سـدره‌نـشـیـنِ مــقـام أو أدنـی!            به کُنهِ جاه تو اندیـشه را کجا جا بود؟

بـرای نـافـلـه وقـتـی قـیـام مـی‌بـسـتـی            بهـشـت، گـوشـۀ سـجـادۀ تـو پـیـدا بود

چه آیه می‌خواندی که حجاب‌ها می‌رفت            و قفـل‌های جهان پیش روی تو وا بود

بنازم این همه شوکت که عبد درگاهت            ولـیّ ایــزد مــنّــان، عـلـیّ أعــلا بـود

ز مکّه رفتی و تاریخ هم دگرگون شد            اگر که هجرت آن روز یک معمّا بود

فدای این همه مهر و عطوفت و رحمت            که در دقـایـق آخـر تـو را غـم مـا بود

زبـان الکـن ما بسـته است در مدحـش            »خروش»! این همه یک قطره پیش دریا بود

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد           در زیـر پـای مــرد خـدا جـانـمـاز شـد

کعبه خودش میان جماعت به صف نشست           آمـد امـام قــبـلـه و... وقـت نـمـاز شـد

دریـاچـه‌هـای آتـش نـمرود خـشک شد           باران گرفت و خاک زمین دلـنواز شد

هر جا که بود لات و هبل، لال می‌نمود           وقـتـی زبـان مـعـجــزۀ نـور، بـاز شـد

آئـیــنـه‌ای کـه قـدّ خــدا ایـسـتــاده بــود           پا بر زمین نهاد و زمین سـرفـراز شد

دیگر خـدا برای زمین نامه می‌نـوشت           با آن کـبـوتـری که رسـول حـجـاز شد

عشق تو در تـمامی عـالم زبانـزد است            بی‌عشق، حال و روز زمین و زمان بد است

فرقی ندارد از چه نـژاد و چه فـرقـه‌ایم            با عـشق تو هـمیـشه دل ما مـؤیـد است

جاری‌ست سُکر واعتَصِمُوا... لا تَفَرَّقُوا            بعد از تو این جنون دمادم که ممتد است

ای زنـدگی مـا هـمه حـال و هـوای تو!            حال تو مبدأ است و هوای تو مقصد است

مانده‌ست رد پای تو بین زمین و عرش            باران بوسه‌هاست که در رفت و آمد است
دل را سپرده‌ایم به عشقش که قرن‌هاست            بنـیـان‌گـذار وحـدت دل‌ها مـحـمـد است

امشب شکـوه عشق جهانگـیر می‌شود            روح لـطیف عاطـفه تـصویـر می‌شود

امـواج سـربـلـنـدی و آزادی و شـرف            از هـر کـران مکّـه سـرازیـر می‌شود

قرآن ببوس و «اَشرَقَتِ‌الاَرض» را بخوان            ایـن آیـۀ مـبــارکـه تـفــسـیـر مـی‌شـود

تـبـریـک بـاد آمــنـه را کـز حـریـم او            نور است و نور و نور که تکثیر می‌شود

از انعکاس نور وی از مکّه تا به شام            هر سـنگ خـاره، آینـه‌تـأثـیـر می‌شود

الله اکـبر از نـفـسـش کـز فـرشـتـگـان            هر سـو بـلـند نـغـمـۀ تـکـبـیـر می‌شود

چون کاخ باشکـوه مدائن، ز هـیبـتـش            در لرزه کـاخ فـتـنه و تـزویر می‌شود

داروی دردها و جـواب سـؤال‌هـاست            قـرآن کـتاب او که جهـانـگـیر می‌شود

در سایۀ عدالت و اخلاص و وحدت است            تکبیر او که چیره به شمـشیر می‌شود

در آسـمـان، تـجـلـی هـر روز آفـتـاب            خُلق عظیم توست که تصویر می‌شود

گـردد صحـیـفـۀ صـلـوات فـرشتـگـان            بر صفحه‌ای که نام تو تحریر می‌شود

تنهـا همین نه آیۀ تـطهـیر مدح توست            یـادت هـمیـشه مـایـۀ تـطهـیر می‌شـود

نـام تو زنـده‌تـر شـده، یـاد تـو تـازه‌تـر            چندان که دهر، کهنه، جهان‌، پیر می‌شود

محـتاج یک نگـاه توأم ای که هر کجا            خاک از نگاه لطف تو اکـسیر می‌شود

رسیـدی و پـر و بـال فـرشـتـه‌ها وا شد            شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

به یـمـن نـام بهـارآور تو ای خـورشـید            گـره ز کـار فـرو بـسـتـۀ زمـین وا شد

تـو آمـدی و بـه یــمـن نـگـاه تــازۀ تـو            خطوط مبهم و مخدوش عشق خوانا شد

به پیشواز تو هر ماسه، قطره‌ای باران            به پیشواز تو این خاکِ تـشـنه دریا شد

چـراغ معجـزه‌ات گـرچه تا ابـد روشن            دریـغ آدم سـرگـشـتـه بـی‌تـو تـنـهـا شد

شکـر ایـزد که دلبـری داریم            دلـبـر بـنــده پــروری داریـم

دلــربــای مــظـفــری داریـم            در دل خویش، گوهری داریم

زرشنـاسیم و زرگری داریم
ما تعـلق به عـسکـری داریم

عاشـق کـوی سـامـرا شده‌ایم            تـشـنـه سُـرَّ مَنْ رَأی شـده‌ایم

مست و مجنون این سرا شده‌ایم            زائــر حـجـت خــدا شـده‌ایـم

حال و روز کـبـوتری داریم
ما تعلـق به عـسکـری داریم

مست مسـتـیم از خیال حسن            مات ماتـیـم از جـلال حـسن

محو محـویم در کـمال حسن            عـبد عـبدیم از جـمـال حسن

حـال خـوب مـکـرری داریم
ما تعـلق به عـسکـری داریم

گـنج گـنجور حق، ابا المهدی            چـشمه نـور حـق، ابا المهدی

سـرّ مسـتور حق، ابا المهدی            فیض موفور حق، ابا المهدی

پیش او فیض نوکـری داریم
ما تعلـق به عـسکـری داریم

کی می‌شود به سامره در «سرّ من رای«            گـویم به هـادی و تو سـلامٌ عـلیکـما

تا روز مرگ جان بدهم در ولایـتان            حـبّ شما طلب بکـنم روزی از خدا

در فضل «ابومحمّد» ی ای چشمه کرم            »ابن الرضا»ست شهرتت ای معدن سخا!

صاحب لوای عسگر دین است باب تو            ای مـادر عـفـیـفه تو «سوسنِ» حـیا

ای همچو بومسیـلمه کذاب، خصم تو            تو از کجـا و مدّعی جاهـل از کجا؟

ای آفـتــاب یـازدهـم، ســرّ احـمــدی            ای نـورِ از سـلالـه خـورشـیـدِ انّـمـا

ای وارث ودیـعـه زهـرا، امـام نـور            ای امـتـداد چـشـمـۀ تـطـهـیـر تا شما

مسموم زهر خصم ولایت چنان حسن            مظلـوم روزگـار تویی مثل مرتضی

امروز چشم شیعه به صحن و سرای توست            فرزند نور، ای پسرت حجّـت خـدا!

در پشت ابر، ماه تـمام تو تا به کی؟            با پای خسته گرم طلب شیعه تا کجا؟

أین الامام؟ یا حسن عسکری، دخیل            در انتـظار سـامـره تـوست، کـربـلا

از غـریبی می‌کـشم پـیـوسته آه            می‌بـرم بـر مـادرم زهـرا پـنـاه
هست عـمری خانه‌ام تبـعـیدگاه            بیتِ من زندان و زندان قـتلگاه

گر چه در عـالم نـدارم یـاوری
مــادری‌اَم، مــادری‌اَم، مـادری

هر چه بر عـالم امامت کرده‌ام            در رهِ دین اسـتـقـامـت ‌کـرده‌ام
شیعـیان را کِی مـلامت کرده‌ام            در وفــاداری قــیـامـت کـرده‌ام

خود نبودم غـافـل از احوالشان
با خـبر بـودم همه از حـالـشان

سال‌ها در خـلـوتِ راز و نیـاز            با خدای خویش کردم عقده باز
دوستانم جـملگی در خوابِ ناز            پـرچـم اسـلام شـد در اهـتـزاز

هـمـچـو اَجـدادم، به اوجِ اِبـتـلا
من خریدم بر خودم، درد و بلا

در جوانی، راهِ پـیـری رفـتـه‌ام            چون حسن، مشکل مسیری رفته‌ام
سَـروَم و با سربـزیـری رفته‌ام            همچـنان عـمه، اسـیری رفته‌ام

یـادِ زهـرا، یـادِ زینب، یادِ درد
گاه در تبـعـید، گه زندان، نبرد

دردهـایـی کـه بـجـانـم ریـخـتـه            داغ بـر روح و روانـم ریـخـته
تاقـت و صبـر و امـانم ریخـته            ذکـرِ یـا رب از زبـانم ریـخـتـه

هر سحر، با خویش دارم زمزمه
روضه‌هـای سخـتِ آلِ فـاطـمه

درد دارم، دردِ مسمار و غلاف            دردِ محراب و سرِ دیده شکاف
دردِ مقـتـل، چکمـۀ اهل خلاف            دردِ کوفه، آل عصمت را طواف!

هر یکی می‌خواست فـریادِ بلند
روضـۀ نـامـوسـی و دادِ بـلـنـد

آلِ عصمت در نظاره وای وای            چشم سرخان و اشاره، وای وای
پوشـیه‌ها پـاره پـاره، وای وای            گوشِ پاره، گوشواره، وای وای

دستهایی بسته بود، از پشتِ سر
رأس‌هایی در مـیـانِ طشتِ زر

اینـهـمه درد و بـلا بر سـیـنـه‌ام            من شـهـیـدِ غـربـتی دیـریـنـه‌ام
کشتۀ دشنام و بغـض و کـینه‌ام            روز و شب در حسرتِ آدینه‌ام

آمد از رَه، چـون امـیـدِ رفـتـنم
شد شـبـیـهِ جـدّ من، جـان دادنم

باید از این گـوشـۀ تـبعـید رفت            با دلِ پر خـون و پر امید رفت
دم به دم با ظالمان جنگید رفت            گرچه قاتل بر غمم خندید رفت

ناله‌هـای مُـنـسـجـم دارم به لب
اِنـتـقـم یـا مـنـتـقـم دارم به لـب

آری آری، می‌رسد صـبح قـیام            عَن قریب آید ز ره، فجرِ سلام
مـهـدی‌اَم آیــد بــرای انــتــقــام            ای مرا اَحـبـاب! با هم انـسجام

هست واجب، بر تمامِ شیـعـیان
یاریِ مهـدی به پنهـان و عـیان

زهرِ جانکاهی تو را انداخت از تاب و توان            چهره‌ات شد زرد و زار و بی‌تکلّم شد زبان

گر گفتی! از نفس‌هایت حرارت می‌وزید            سینه‌ات می‌سوخت، حالِ احتضارت شد عیان

کینهٔ دیریـنه دارند از حـسن‌ها زهـرها            مجتبی با عسکـری فرقی ندارد آنچنان

یاد داغ مادر افتادی و تا بغضت شکست            رفتی از حال و زمین خوردی به پهلو ناگهان

لحظه‌های آخرت خود را رساند و بوسه زد            هر دو دستانِ تو را با اشک‌های بی‌امان

دستهای سرد تو در دست‌هایش لمس شد            جان سپردی! شد محمد مهدی‌ات صاحب زمان

شد امام المـنتـقم صاحب عزایِ داغ تو            شد عزادار تو صحنِ سامرا تا جمکران

جان سپردی خوب شد در خانه دور از آفتاب            خوب شد که پیکرت لازم ندارد سایه‌بان

پیکرت تـشیـیع شد آقا نمـاندی بی‌کـفن            با غضب غارت نکرد انگشترت را ساربان

راستی نامت حسن بود و خدا را شکر که            سمت تابوتَت کسی تیری نزد از دشمنان

حُرمتت شد حفظ، داری لااقل سنگ مزار            هم حرم داری و هم خادم کنارِ زائران

عاقـبت می‌میـرم از داغ بقـیع بی‌حـرم            از غمِ آن مادری که شد مزارش بی‌نشان!

مـردِ جـوان دارد وصـیت می‌نـویـسد            می‌گـریـد و ذکـر مـصـیبت می‌نویسد

دنــیــا بـرای رحـمـت او جــا نــدارد            آه این غریب از رفع زحمت می‌نویسد

از شرح حال خود سخـن می‌راند اما            انگـار در توصیـف غـربت می‌نویسد

کاتب ندارد این امیر از بس که تنهاست            از درد خود در کنج خلوت می‌نویسد

غربت درِ این خانه را از پشت بسته‌ست            مهمان ندارد؛ جای صحبت، می‌نویسد

خمس و زکات شیعـیان را می‌شمارد            سهـم فـقـیـران را به دقـت می‌نـویـسد

در چند خط می‌گوید از حج و ثوابش            این بند را با اشک حـسرت می‌نویسد

پیـش از نمازِ واپـسـیـنـش رو به قبله            از خاطـراتش چـند رکعـت می‌نویسد

زندان به زندان با نماز و روزه و عشق            دربان به دربان درسِ عبرت می‌نویسد

حـتـی بـرای خــشـم شـیــرانِ درنــده            با چـشـم‌هـایش از مـحـبت می‌نـویـسد

بعد از شکـایت از جـفـای این زمـانه            در سر رسید فـصل غـیبت می‌نویسد

مــن زود دارم مـی‌روم امــا مـی‌آیــم            با احـتـیاط از رازِ رجـعـت می‌نویسد

می‌نـوشد آب و یاد اجـدادش می‌افـتـد            با رعـشه از آزار شـربـت می‌نـویسد

سر را به پای طفل گندم‌گون نهاده‌ست            بر طـالـعـش حـکـم امـامت می‌نویسد

فـردا خـلیـفه بر درِ این خانه با زهـر            از مـرگِ او جای شـهـادت می‌نویسد

بازارهای سـامـرا خامـوش و گـریان            بر در حدیثِ حـفـظِ حرمت می‌نویسد

با دست‌های کوچکش یک طفلِ معصوم            نـام پـدر را روی تـربـت مـی‌نـویـسد

افـسوس که آئینه نصیـبش سنگ است            در کوچۀ بی‌کسی عجب دلـتنگ است

هر روز غـروب خـون شده قـلبش که            اینقدر غـروب سامرا خـونرنگ است

********************

یک عمر غریبی و اسیری سخت است            دلتنگی و بغض و سر به زیری سخت است

از چـهــرۀ تـو شـکـسـتـگـی مـی‌بـارد            در اوج جوانی‌ات چه پیری سخت است

********************

امروز که صاحبِ عـزایت زهـراست            چـشم هـمه از غـم تو دریـا دریـاسـت

داغ تــو شـکــسـت قــامـت عــالــم را            تو رفتی و «سُرَّ مَن رَأی» بی‌معناست

********************

همچون شب قدر، قدر تو مکتوم است            با تو جـلـوات چـارده مـعـصـوم است

گـفـتـند به طعـنه حـج نشد رزقـت! نه            کعـبه ز طواف روی تو محروم است

********************

با قلب شـکـسته شـرح هـجـران دادی            یک عـمـر بـهـانـه دسـت بـاران دادی

آنقـدر تو «یا حـسین عـطشان» گـفتی            تـا آخـر کـار تـشــنـه لـب جــان دادی

********************

دل را به مـقام قـرب خـود راهـی کن            سرشار ز عشق و شـور و آگاهی کن

گـاهی به نـگـاه خـود مرا هـم دریـاب            یـعــنـی تـو مــرا بــقــیـة الـلّـهـی کـن

بیا و سر به روی سینه‌ام بگذار، مهدی‌جان           شرر زد بر درونم زهر آتشبار، مهدی‌جان

بیا تا سیر بینم وقت رفتن، ماه رویت را           که می‌باشد مرا این آخرین دیدار، مهدی‌جان

در ایام جوانی سیر گردیدم ز جان خود           ز بس بر من رسید از دشمنان آزار، مهدی‌جان

از آن ترسم که بعد از من، تو در تنهایی و غربت           به موج غم گذاری چهره بر دیوار، مهدی‌جان

تو در ایام طفلی بی‌پدر گشتی، عزیزِ دل           مرا شد در جوانی پاره قلب زار، مهدی‌جان

از آن می‌سوزم ای نور دو چشم خود، که می‌بینم           تو بهر گریه کردن هم نداری یار، مهدی‌جان

غـم تو بیـشتر باشد ز غم‌های پدر، آری           اگر چه دیده‌ام من محنت بسیار، مهدی‌جان

تو باید قرن‌ها در پردۀ غیبت کنی گریه           بُود هر روز روزت مثل شامِ تار، مهدی‌جان

تو باید قرن‌ها چون جد مظلومت علی باشی           به حلقت استخوان باشد، به چشمت خار، مهدی‌جان

بگیر از مرحمت، فردای محشر، دست «میثم» را           که بر جرم و گناه خود کند اقرار، مهدی‌جان

با دسـت خـالی آمـده‌ام سـامـرایـی‌ام            آقـا نـگــاه کـن بـه مــرام گــدایـی‌ام

مِهرت به اوج می‌کشد از بی‌نوایی‌ام            اهل شما نبـاشم اگر، پس کجـایی‌ام؟

دنیا سرور و شادی‌اش از سامرای توست
لبخندهای حضرت هادی برای توست

ای معنی مجـسم جود و عـطا حسن            ای چشمۀ تـبـسم و لطف خـدا حسن

تا رو کـنم به قـبـلۀ اهل صفـا حـسن            وا کن درِ بهشت بر این بنده یا حسن

تـرسـم به آرزو نـرسـم بـی‌زیـارتت
هـیچـم بدون دیـدن و درک عـنایتت

انگور عسکری به تو دلبسته روی تاک            ذکر مـدام بـاغ تـویی ای امـام پـاک

از نور عشق هر که جدا شد، شود هلاک            بـاران مهـربان خـدایی برای خـاک

مثل کـویر، تـشنه‌ام ای زمزم حیات
لطفـا کـمی به غـرق بلا نیز التـفات

ذکر «حسن حسن» غم دل را دهد به باد            جانم فدای عشق که عمرش دراز باد

یادت مـراد بـخـش دلـم وقـت بـامداد            عاشق ملول نیست کند چون ز یار، یاد

ای ده سـتاره آمدنت را در انتـظـار
ای زادۀ علی! حسن ای لطف کردگار!

درمان دردهای دو عالم به دست توست            لبخند و شادمانی و مرهم به دست توست

داروی رفع دم به دمِ غم به دست توست            اِذنِ خلاصی از غُلِ محکم به دست توست

حاجات ما به محضرتان می‌شود روا
ما را خلاص کن چو ابوهاشم از بلا

افـتـاده‌اند سـاده به زلـفـت نـسـیـم‌هـا            این عاشـقـان عـطـر خدا از قـدیم‌ها

جمع است زیر دست تو لطف کریم‌ها            ای جـلـوۀ مـعـظّـم فَـوزُ الـعَـظـیـم‌ها

مهـمـانی نـگـاه تو یعـنی تـمام شوق
شوق از مسیر چشم تو تنها رسد به ذوق

پلکی بزن دو بال مرا باز کن به عرش            پـروانۀ خـیال مرا ناز کن به عرش

جانِ نیـازمند مرا ساز کن به عرش            با من بگو از آینه پرواز کن به عرش

»حُسنت به اتفاق ملاحت» مرا گرفت
آری به اتـفـاق دل من جـلا گـرفـت

شایسته نیست رو به کسی جز شما کنم            بـایـد برای عـاقـبت خـود دعـا کـنـم

شب تا سحر خدای جهان را صدا کنم            بـادا ز سـامـرا سـفـری تـا خـدا کـنم

امضا کـنـند کـنج شـبـسـتـان دلـبری
قلب مرا به خاطر فـرزند عسکـری

وقـتـی تـمـاشـا می‌کـنـم آئـیـنـه‌ها را            اِنـگـار مـی‌بـیـنـم کـمـالِ کـبـریـا را

حس می‌کنم خورشید را در این حوالی            حس می‌کنم در این حرم لطفِ خدا را

تصویر سازی می‌کنم بعد از ضریحِ            شش گوشه تو گـنبد وُ گـلـدسته‌ها را

یک بار می‌سازم حرم را مثلِ مشهد            یک بار می‌چـیـنم نَـمـایِ کـربـلا را

حال وُ هوایِ سامرا را دوست دارم
اِبن الرضایی‌اَم رضا را دوست دارم

امشب سرودِ من حسن جانم وَ لا غیر            با دست‌هایت می‌رسد نانم وَ لا غیر

از لحـظـه مـیـلاد تـا مـیـعـادِ مـرگـم            از عشقِ تو خواندم وَ می‌خوانم وَلا غیر

من ساعتی را که تو راضی باشی از من            در زنـدگی‌اَم عـید می‌دانم وَ لا غـیر

حق رویِ قلبم نامِتان را حک نِموده            بی‌تو خـزانَم من زمسـتانم وَ لا غیر

مِـسـکـیـنِ دربــارِ تـوأم آرام جــانـم
چشم انتـظـارِ مهـدی صاحـب زمانم

تو یک پسر داری که همتایی ندارد            دنیـا به جز او هـیـچ سـودایی ندارد

از صبحِ خلقت تا غروبِ روزِ رَجعت            یوسف‌تَر از او نیست معـنایی ندارد

تا لحظه‌ای که می‌رسد از راه این ماه            دنـیـا دَنـی بـوده تـمـاشــایــی نـدارد

او تکیه خواهد زَد به کعبه تا ببـیـنم            حَـج بی‌حسن وَالـلهـهِ زیـبـایی ندارد

اهلِ زمین وُ آسـمان عـبد وُ غلامَت
تو حج نَرَفته کعبه را کردی به نامَت

تو حَـج نَـرَفـتـه مـعـنی حـجِّ قـبـولی            مفهـوم توحـید وُ مَعـادی از اُصولی

تو وارثِ شمشیر وُ نُطقِ مرتضایی            تو پـاره‌ای از قـلبِ زهـرایِ بـتـولی

هَـم‌نـامْ با شـاهِ کـریـمـی وُ کـریـمـی            هَـم مـتـنِ قرآنی وَ هَم‌ شـأنِ نُـزولی

اِی آفـتـابِ آسـمـان؛ مـهـتابِ ایـمـان            بی‌تو ندارد دین نَه عرضی وُ نَه طولی

تعـریـفی از جـغـرافـیـایِ دینِ مـایی
ندبه بخـوان نالـه بزن مهدی کجایی

سری که سجده کرده بر پای دل            بـه قـصد قـربت و تـولای دل

با نگـه حـضـرت زهـرای دل            آمـــده تــا عـــالــم بــالای دل

دیـده قـد و قـامت رعـنـای دل            بــنــده شـده، بـنــده آقــای دل

گرفـته از جنّ و ملک برتری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

صورت زیباش، چنان ماهتاب            روز ازل جلوه نمـود از نقاب

بـه بـــاد داد آبــروی آفــتــاب            به زلف خود داد کمی پیچ و تاب

ربود از ملائک احساس خواب            به خواب دلبران خود شد عذاب

روز ازل شـد بخـدا محـشری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

از برکاتش دل ما روشن است            از کرمش هر دو سرا روشن است

شمس و قمر، ارض و سما روشن است            خـانـه کعـبه خـدا روشن است

چراغ محراب و دعا روشن است            او حـسـن دوّم دیـن مـن اسـت

گشته خدا به دین من مشـتری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

کیست حسن؟ اسم شب عاشقان            ذکـر شـریف لـب پـیـغـمـبران

ابـن رضـای ســوم شـیـعـیـان            سیـزدهم یـوسـف زهـرا نشان

عشق دل حضرت صاحب زمان            ســـتـــارۀ یـــازده آســـمــــان

شیعه تو ره به آسمان می‌بری
از برکـات حـسـن عـسـکـری

ای حَـسَـنِ حُـسـنِ جـمال نـبی            کـمـال دیـن حـق، کـمـال نـبی

به آسـمـان‌هـا پـر و بـال نـبـی            لــعــل لــبـت آب زلال نــبــی

وصال حـضرتت وصال نـبی            مـثــال هـیـبـتـت مــثــال نـبی

شـعـر شـده مـدیـحـه دیـگـری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

چه خوش بُود به این سرا سر زدن            کـبـوتـر حـرم شـدن پــر زدن

بـــر در او آمـــدن و در زدن            درب خــدای ذرّه پـرور زدن

بـاز نـشد درب، مـکـرّر زدن            از عـشق او به سیم آخر زدن

حیدری‌ام، حـیدری‌ام، حیدری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

ای حـرمـت کـعــبـه اهـل ولا            کـعـبه کجا مـدفـن پـاکـت کجا

وا أَسَـفــا دشـمـن زخــم آشـنـا            هتک نموده است حریم تو را

حـال کـه نـاامـن شـده سـامـرا            شـد حـرم مـطـهّـرت قـلـب ما

به کعـبه می‌کـند دلـم سروری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری